BİR AVUÇ PAMUK TARLASI

    Bir avuç pamuk tarlam var artık benim :) 9 ay boyunca beklediğimiz kızımız dünyaya geldi sonunda ayın 7sinde sabah 8:30da.Doğumum biraz şaka gibi oldu ama sonunda ellerimin arasına pamuk tarlası gibi bir şey verdiler :)

    Ayın 7sinde sabaha karşı 3 gibi hastaneye gittik sancılarım sıklaşmaya başladı diye doktorumuzu aradık doktorumuz siz gidin hastaneye geliyorum dedi. Çantamızı ve almamız gerekenleri aldık. Hastaneye gittik doktorumuz geliyorum dediğinden 3 saat sonra yani sabah 6da yanımızdaydı buda doğum öncesi biraz canımızı sıktı tabiki. Saat 8de mesai başlayınca doğuma girdim ve 8:30da kızım dünyaya geldi :) Ameliyathaneye giderken hiç düşündüğüm gibi korku ve sorular yoktu aklımda neden bilmiyorum ama hissizleşmiştim. Aylardır aklımdaki o epidural sırasında vurulan iğneden korkan ben o an hiçbir korku kalmadığını gördüm :) Sanırım korkunun ecele faydası yok diye düşündüğümden :)) Vücudumun uyuştuğunu hissetmek kötü bir hismiş, kendini kazandibi gibi hissediyorsun :)) Ben odaya gittim ama uzun bir süre kendimi toparlayamadım yarı uyuşuk halde olduğumdan :) Annelik nasıl bir şey, hemen anneliği hissedebilecek miyim diye kendime sorular sorarken kızım emmeye başladığında bana dokunduğunda evet annelik hissini az çok tattığımı anladım.

   Ellerime bir avuç pamuk tarlasını koydular ne koklamaya ne de bakmaya doyamadığım bir pamuk tarlası :) Çok farklı bir duyguymuş gerçekten annelik. Her şeyden önce onu düşünüyorum, ağlıyor dayanamıyorum, sancısı oluyor ben çekeyim o sancıyı çekmesin diye dua ediyorum, hık diye ses çıkarıyor bir şey mi oldu acaba diye fırlıyorum :) Normalde çok rahat bir karakterim vardır ama anne olarak sanırım pek öyle değilmişim :)) Annemler ağlasın biraz ciğerleri açılır her ağladığında alma kucağına diyorlar ama ben kıyamıyorum ki :) Evet sadece 2 hafta oldu belki ama gerçekten sabır işiymiş. Bebekler sabırla, sevgiyle büyümeli o zaman İYİ bir insan yetiştirmiş oluyorsunuz. İnsanları sevmenin ne demek olduğunu bilen,yaşamayı seven iyi niyetli, sevmeyi bilen, saygılı bir birey dünyaya getirmiş oluyorsunuz. Özellikle son zamanlarda haberlerde izlediğimiz oğlu cinnet geçirip annesini öldürdü, annesi 20 günlük bebeğini evde bırakıp tatile gitti gibi haberleri görmemek için öylesine çocuk doğurmamak lazım. Maddi durumu kötüyken 3 tane çocuk doğurmak onları sersefil yetiştirmek sonra cinnet geçirip çocuklarını öldürmemek lazım.,


NOT : Sevgiyle, saygıyla yetiştirelim dünyaya getirdiğimiz bireyleri. Bırakın isterlerse okulda başarılı olmasınlar ama iyi insanlar olsunlar, insanları sevsinler, yaşlılara yardım etsinler, önce kendilerine sonra büyüklerine saygı duysunlar.


SEVGİYLE KALIN...

                         



                           KAFAMDA DELİ SORULAR

              Sürpriz yazımızda bebeğimin cinsiyeti erkek demiştim amaaa kız olduğunu detaylı ultrasonda öğrendik :) Yani söylenenleri doğruladık kızlar kendilerini geç gösterirmiş benim kızımda kendisini detaylı ultrasonda gösterdi aylar sonra :) Şuan 32.haftamızdayız yani doğuma son 8 hafta ve ben çokkk tırsıyorummm :) Yazımı okuyan ve doğum yapan arkadaşlarım varsa onlardan yorumlarını bekliyorum. Doğumdan ayrı korkuyorum, sonrasından ayrıca korkuyorum :) Doğduktan sonra her şeyiniz bebeğiniz oluyor. Hayatınızı bebeğinize göre yaşamak zorundasınız bir anne olarak. Babalar tabi bu sıkıntının fedakarlığın ne kadarını yaşıyorlar orası tartışılır. En fedakar baba bile annenin tırnağı anca olur sanırım.Bu aralar haberlerde duyduğum vicdansız anne babalardan bahsetmiyorum tabi.
       
            Türkiye'deki genel bakış açısı evlendik çocuk yapalım annelerimiz bakar düşüncesi beni çıldırtıyor. Geçen gün gittiğimiz bir alışveriş merkezinde kadın süslenmiş püslenmiş eşiyle oturuyor yanında da ya annesi ya da kayınvalidesi var. Bebeği zır zır ağlıyor kadının umurunda değil nasıl olsa annesi bakıyor. Kadın ağlayan bebeğinin yüzüne bile bakmıyor içi bile gitmiyor. Çevremde de örneklerini görüp sinir oluyorum. İnsanlar işlerinden geliyor zaten çocuklarıyla ilgilenecekleri vakit yatasıya kadar olan bir kaç saat. Ama onlar ne yapıyor çok yorgunum bahanesiyle ne yemek yapıyorlar ne çocuklara bakıyorlar. Annelerine yada kayınvalidelerine bırakıp çocuklarını yatma vaktinde gelmesini söylüyorlar. Eee ne anladım ben bu işten hani annelik nerde. Sadece çocuk yapıp doğurmak mı annelik. Eskiden annelerimiz yanlarında kimse olmadan tek başlarına büyütmemişler mi bizi !! Zahmet çekmeden, zorlanmadan, fedakarlık yapmadan annelik mi olur ?? Ben mi eski kafalıyım bu konuda bilmiyorum. Arkadaşlar haksızsam söyleyin lütfen. Evet annelik zor bir şey ama daha yorulmadan çocuğunuzu yük gibi görüp başınızdan atmak istemenizde hiç doğru bir davranış değil bence. Ben anneliğin; şefkat, fedakarlık, sevgi, anlayış ve hoşgörüden oluştuğunu düşünüyorum. Hastaneye gittiğimde görüyorum kadının bir çocuğu var 4-5 yaşlarında ikinciye hamile ama çocuğuna öyle bir davranıyor ki ne sevgi ne şefkat ne saygı hiçbir şey göremedim. Çocuğa saygıyla, sevgiyle yaklaşmazsan o çocuk nasıl iyi bir çocuk olur, nasıl buna göz yumabilirsiniz?? Çocuklar saygısızca davranıyorlarsa büyüklerine dönüp suçu kendimizde aramalıyız biraz neden böyle yapıyor, ben bu çocuğa tutarsız mı davranıyorum, saygısızca mı davranıyorum, o saygısızlık yaptığında uyarmıyor muyum diye kendimizi sorgulamalıyız. Sorgulamadığımız her an aslında gelecekte size yapacaklarının tohumunu atmış oluyorsunuz.

           Bu konularda yazacak çok şey var ama fazla yazmamak en iyisi yoksa sinirleniyorum :) Sizden de yorumlarınızı bekliyorum bu konuda :)


Sevgiyle Kalın.